• Prawa dziecka

        •                                                     O KONWENCJI PRAW DZIECKA           

          Konwencja o Prawach Dziecka jest najważniejszym aktem prawnym chroniącym prawa dzieci. Uchwalona została 20 listopada 1989 roku przez Organizację Narodów Zjednoczonych. Konwencja składa się z 3 części i zawiera 54 artykuły. Dokument ten sporządzony został w wielu językach i podpisały go 192 kraje. Przechowuje ją Sekretarz Generalny ONZ. Polska podpisała ją w 1991 roku. Ponadto w naszym kraju działa Rzecznik Praw Dziecka (przy ulicy Śniadeckich 10 w Warszawie). Konwencja dotyczy „dzieci-rozumianych jako istota ludzka w wieku poniżej osiemnastu lat”. Uznaje się w niej wrodzoną godność oraz równe i niezbywalne prawa wszystkich członków rodziny ludzkiej za podstawę wolności, sprawiedliwości i pokoju na świecie. Uprawniony do korzystania z niej jest każdy człowiek, bez względu na przynależność rasową, kolor skóry, płeć, język religię czy poglądy polityczne. Konwencja opiera się na wielu wcześniejszych aktach prawnych, między innymi na Genewskiej Deklaracji Praw Dziecka z 1924 roku czy Deklaracji Praw Dziecka z 1959 roku. Uznano, że dla pełnego i harmonijnego rozwoju swojej osobowości, dziecko powinno wychowywać się w środowisku rodzinnym, w atmosferze szczęścia, miłości i zrozumienia. Dziecko ma prawo do szczególnej o nie troski, pomocy i ochrony prawnej zarówno przed, jak i po urodzeniu, ze względu na niedojrzałość fizyczną oraz umysłową. Nie różnicuje się uprawnień w zależności od wieku, ale używa się sformułowania „stosownie do wieku”. Konwencja ustanawia statut dziecka oparty na założeniach:

          • dziecko jest samodzielnym podmiotem,
          • dziecko jako istota ludzka wymaga poszanowania jego tożsamości, godności i prywatności,
          • państwo ma wspierać rodzinę, a nie wyręczać ją.

          Podczas tworzenia systemu ochronnego dziecka kierowano się zasadami dobra dziecka, równości, poszanowania praw i odpowiedzialności obojga rodziców w zgodzie z zasadami moralności i pomocy państwa. 

          KONWENCJA PRZYZNAŁA DZIECIOM PRAWA : 

           

          Prawa Cywilne i Wolności Osobistej:

           

          prawo do życia i rozwoju, prawo do tożsamości i identyczności (nazwisko i imię,

          obywatelstwo, wiedza o własnym pochodzeniu, prawo do wolności, godności, szacunku i nietykalności osobistej), prawo do swobody myśli, sumienia i wyznania, prawo do wyrażania własnych poglądów i występowania w sprawach dziecka przed sądem, prawo do wychowywania w rodzinie i kontaktów z rodzicami w przypadku rozłączenia z nimi,

             prawo do wolności od przemocy fizycznej, psychicznej, wyzysku, nadużyć seksualnych i okrucieństwa, prawo do nie rekrutowania do wojska poniżej 15 roku życia.

           

          Prawa Socjalne:

           

             prawo do odpowiedniego standardu życia, prawo do ochrony życia, prawo do zabezpieczenia społecznego, prawo do wypoczynku i czasu wolnego, prawo do ochrony w przypadku upośledzenia i niepełnosprawności.

           

          Prawa Kulturalne:

           

            prawo do nauki (bezpłatna i obowiązkowa w zakresie szkoły podstawowej), prawo

           do korzystania z dóbr kultury, prawo do informacji, prawo do znajomości swoich praw.

           

          Prawa Polityczne:

           

          prawo do stowarzyszania się i zgromadzeń w celach pokojowych. 

          Państwo, które ratyfikowało Konwencję, zobowiązane jest do składania sprawozdań Komitetowi Praw Dziecka. Możliwość egzekwowania praw daje Europejska Konwecja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Jak swoje prawa widzą dzieci niech świadczy wiersz Jarosława Poloczka „Mam prawo do…”

          Mam prawo do życia, do bycia, do chcenia.

          Mam prawo do miłości, radości, tworzenia.

          Mam prawo do nauki, wiedzy i wiary.

          Mam prawo do marzeń, do snu i zabawy.

          Mam prawo do chleba, ubrania, pokoju.

          Mam prawo do gniewu i złego nastroju.

          To wszystko jest takie poważne dorosłe,

          powiem to jak dziecko, zwyczajnie, najprościej.

          Chcę się bawić w piaskownicy,

          dom zbudować dla dżdżownicy

          Z kolegami w piłkę grać i niczego się nie bać.

          Latem lizać zimne lody,

          stać na deszczu dla ochłody.

          Chcę, na łące zrywać kwiaty

          i przytulać się do taty.

          Zimą toczyć śnieżne kule

          i się z mamą pieścić czule.

          Chcę, by mi czytano bajkę

          o kocie co palił fajkę.

          Chcę też domek mieć na drzewie

          i co jeszcze chcę mieć, nie wiem.

          Ale jedno wiem na pewno, to chcę mieć:

          Prawo do godnego życia,

          bez wojen, głodu i bicia,

          bez strachu, smutku i łez.

          Cześć !!!

           

           

           

          Wspólnie starajmy się przestrzegać tych praw, aby w życiu naszych dzieci było wiele radości, szczęścia i jak najmniej powodów do łez. Tylko szczęśliwe dziecko będzie kiedyś zadowolonym i pełnowartościowym obywatelem świata dorosłych.