DLA KOGO POMOC?

W szczególności dla dzieci:

·      z niepełnosprawnościami

·      niedostosowanych społecznie

·      zagrożonych niedostosowaniem społecznym

·      szczególnie uzdolnionych

·      ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się

·      z zaburzeniami komunikacji językowej

·      z chorobami przewlekłymi

·      bedących w sytuacji kryzysowej lub traumatycznej

·      z niepowodzeniami edukacyjnymi

·      zaniedbanych środowiskowo w związku z sytuacją bytową dziecka i jego rodziny

 ·      z trudnościami adaptacyjnymi

 

NA JAKIEJ PODSTAWIE ORGANIZOWANA JEST POMOC?

Zespoły orzekające w publicznych poradniach psychologiczno-pedagogicznych mogą wydać dla dziecka:

· orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego- dla dzieci niepełnosprawnych, niedostosowanych społecznie,

wymagających stosowania specjalnej organizacji nauki i metod pracy

·       orzeczenie o potrzebie indywidualnego obowiązkowego rocznego przygotowania przedszkolnego-

        dla dzieci, których stan zdrowia uniemożliwia lub znacznie utrudnia uczęszczanie do przedszkola

·       orzeczenie o potrzebie zajęć rewalidacyjno-wychowawczych- dla dzieci upośledzonych umysłowo w stopniu głębokim

·       opinię o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju dziecka- od chwili wykrycia niepełnosprawności do podjęcia

        nauki w szkole

·       opinie w innych sprawach dotyczących kształcenia i wychowania

 

KTO INICJUJE PODJĘCIE DZIAŁAŃ POMOCOWYCH WOBEC DZIECKA?

Pomoc psychologiczno-pedagogiczna jest udzielana z inicjatywy:

·       rodziców dziecka

·       dyrektora przedszkola

·       wychowawcy, specjalisty, którzy prowadzą zajęcia z dzieckiem

·       poradni

·       asystenta edukacji romskiej

·       pomocy nauczyciela

·       pracownika socjalnego

·       asystenta rodziny

·       kuratora sądowy

 

W RAMACH POMOCY PSYCHOLOGICZNO-PEDAGOGICZNEJ W NASZYM PRZEDSZKOLU ORGANIZOWANE SĄ NASTĘPUJĄCE ZAJĘCIA SPECJALISTYCZNE

 

TERAPIA INTEGRACJI SENSORYCZNEJ

Terapia integracji sensorycznej przeznaczona jest dla dzieci, u których stwierdza się zaburzenia przetwarzania sensorycznego (zaburzenia SI).

Na terapię integracji sensorycznej trafiają dzieci nadmiernie lub zbyt mało aktywne, mające trudności z koncentracją, z rysowaniem, liczeniem, opóźnionym rozwojem mowy, słabym rozwojem ruchowym, zaburzeniami równowagi, koordynacji. Ponadto problemami słuchowymi  i  wzrokowymi. Przy zaburzeniach integracji sensorycznej wtórnie pojawiają się także problemy emocjonalne, społeczne, niska samoocena.

• Podczas terapii integracji sensorycznej odbywa się stymulacja ośrodkowego układu nerwowego.  Stosowane ćwiczenia zawsze są  dobrane do aktualnych możliwości psychoruchowych dziecka. Podczas terapii nie uczy się wykonywania nowych czynności, lecz poprzez nowe wzorce ruchowe powoduje się właściwe przetwarzanie informacji sensorycznych.
• Zajęcia w formie zabaw odbywają się w sali, w której na specjalnej konstrukcji zawieszone są przyrządy do ćwiczeń. Sala wyposażona jest w urządzenia do stymulacji systemów: przedsionkowego, proprioceptywnego, dotykowego, oraz w pomoce do usprawniania układów: słuchowego, wzrokowego i węchowego.
• Dziecko ma szansę poprzez wspaniałą zabawę usprawnić własne działanie, lepiej się zorganizować, powiązać to co słyszy z tym co widzi i czuje. Doświadczać świata. Skoordynować różne zmysły

O sukcesie terapii SI mówimy wtedy, kiedy dziecko zaczyna lepiej funkcjonować i przenosi umiejętności zdobywane na sali na codzienne aktywności oraz kiedy zauważają to rodzice, bliscy i nauczyciele dziecka

TERAPIA PEDAGOGICZNA

Terapia pedagogiczna to specjalistyczne działania mające na celu niesienie pomocy dzieciom ujawniającym różnego rodzaju nieprawidłowości rozwoju i zachowania. Zaburzenia te koryguje się poprzez odpowiednie oddziaływania specjalistyczne o charakterze psychologiczno - pedagogicznym, profilaktycznym i medycznym.

Celem terapii pedagogicznej jest:
- Stymulowanie i usprawnianie rozwoju funkcji psychomotorycznych
- Wyrównywanie braków w wiadomościach i umiejętnościach dzieci
- Eliminowanie niepowodzeń oraz ich emocjonalnych i społecznych konsekwencji
- dzieci wymagają wyrównywania braków w sferze psychicznej w skutek doświadczania negatywnych ocen i kar, a więc zainteresowanie ich tym co jest dla nich atrakcyjne i możliwe do osiągnięcia oraz dostrzeganie uzdolnień, sukcesów i pozytywnych cech.

Wyróżniamy cztery rodzaje oddziaływań terapeutycznych:

1. Aspekt psychoterapeutyczny:|

• kształtowanie postawy uczestnictwa,
• uczenie sposobów pokonywania trudności,
• budowanie wiary we własne siły i umiejętności.

2. Oddziaływanie psychokorekcyjne - są to zabiegi usprawniające określoną funkcję

3. Oddziaływania psychodydaktyczne - czyli specjalne metody dydaktyczne (np. w nauce czytania - metoda sylabowa).

4. Oddziaływania ogólnorozwojowe - wzbogacanie dziecka w zainteresowania, wiedzę o świecie itd.

Terapią obejmuje się dzieci:

- o inteligencji przeciętnej i niższej niż przeciętna,
- z zakłóceniami funkcji wzrokowych i słuchowych,
- z zakłóceniami i opóźnieniami rozwoju ruchowego razem z zakłóceniami procesu lateralizacji,
- o zaburzonym rozwoju procesów emocjonalno ? motywacyjnych,
- z zaburzeniami mowy,
- z zaburzeniami zdolności matematycznych,
- z zaburzeniami dynamiki procesów nerwowych. 

Terapia pedagogiczna stwarza dzieciom z zakłóceniami rozwojowymi możliwości wszechstronnego rozwoju. Terapię pedagogiczną prowadzi się w formie indywidualnej i grupowej (liczba uczestników zajęć wynosi od 2 do 5 uczniów), by spowodować określone, pozytywne zmiany w zakresie sfery poznawczej i emocjonalno - motywacyjnej oraz wiedzy i umiejętnościach dziecka. 

REWALIDACJA

Rewalidacja– oznacza przywrócenie człowiekowi pełnej sprawności. Jest procesem wychowawczym, z zaplanowanymi celami, uwzględniającym wiedzę teoretyczną i działanie skierowane na osobę niepełnosprawną. Usprawnianie zaburzonych funkcji rozwojowych i intelektualnych.

 Celem zajęć z zakresu rewalidacji indywidualnej jest wyrównanie braków w zakresie intelektualnym i psychoruchowym dzieci spowodowanych zaburzeniami somatycznymi, psychicznymi bądź niesprzyjającymi warunkami rodzinnymi i środowiskowymi. Podstawowe cele kształcenia dzieci niepełnosprawnych intelektualnie zmierzają do optymalnego ich rozwoju oraz przystosowania do życia w społeczeństwie ( w granicach indywidualnych właściwości jednostki ).
W przypadku dziecka niepełnosprawnego intelektualnie proces edukacji wymaga specjalnych środków oddziaływania, gdyż dziecko nie może sprostać oczekiwaniom i wymaganiom otoczenia. Potrzebna jest wówczas pomoc korekcyjna, kompensacyjna i usprawniająca realizowana w ramach zajęć rewalidacji indywidualnej.U dzieci niepełnosprawnych intelektualnie obserwujemy ogromną różnorodność zaburzeń. Są to między innymi: zaburzenia rozwoju mowy, poważne deficyty w zakresie sprawności analizatora wzrokowego i słuchowego, zaburzenia lateralizacji, sprawności motorycznej i manualnej oraz zaburzenia emocjonalne. Trudności natury percepcyjnej często uniemożliwiają zdolność do nauki czytania i pisania, do wykonywania zadań manipulacyjnych. Zaburzenia emocjonalne natomiast w ogromnym stopniu zakłócają sposób funkcjonowania dziecka, rzutując jednocześnie na jego i tak już ograniczone możliwości poznawcze.

TERAPIA RĘKI

Należy podkreślić, że ręka to wyspecjalizowany narząd a jej precyzyjne ruchy należą do najbardziej skomplikowanych ruchów. Od rozwoju małej motoryki zależny jest m.in. pomyślny rozwój umiejętności samoobsługi, rysowania, pisania.

Podstawą programu „ terapia ręki” jest traktowanie trudności dziecka w zakresie precyzyjnych ruchów rąk jako problemu tkwiącego w całym rozwoju psychoruchowym dziecka. Oznacza to, że pracując nad małą motoryką dziecka należy skupić się na funkcjonowaniu całego ciała, nie tylko dłoni czy ręki.

Dlaczego warto skorzystać z „terapii ręki”?

Zazwyczaj przy trudnościach w zakresie precyzji ruchu rąk dzieci kierowane są do:

• fizjoterapeuty, który głównie pracuje nad tak zwaną dużą motoryką
• pedagoga, który dba na przykład o wyćwiczenie prawidłowego chwytu niezbędnego do podjęcia nauki pisania.

Należy podkreślić, że nie ma płynnego przejścia z pracy jednego z wyżej wymienionych specjalistów do pracy drugiego specjalisty. Dla potrzeb dzieci z trudności w zakresie małej motoryki powstał program terapii ręki, który pozwala pomóc dziecku kompleksowo, łącząc wiedzę i pracę specjalistów z różnych dziedzin

Cele terapii ręki jest m.in:

• poprawa sprawności ruchowej kończyn górnych,
• udoskonalenie sprawności manipulacyjnej rąk,
• udoskonalenie czynności samoobsługowych,
• udoskonalenie wykonywania kontrolowanych i precyzyjnych ruchów palców,
• doskonalenie umiejętności chwytu,
• doskonalenie pisania (grafomotoryki),
• doskonalenie koordynacji pracy obu rąk,
• doskonalenie koordynacji wzrokowo-ruchowej,
• wspomaganie utrzymywania prawidłowej postawy,
• poprawa koncentracji.

Kiedy warto skonsultować się ze specjalistą?

Jeśli Twoje dziecko niechętnie:

• rysuje i maluje,
• pisze, jego pismo jest nieczytelne, ma trudności grafomotoryczne,
• lepi z plasteliny,
• wycina, nie lubi pracy z nożyczkami
• układa drobne przedmioty.

Jeśli Twoje dziecko ma problemy z:

• nauką czynności samoobsługi (m.in. ubieranie, wiązanie sznurowadeł, zapinanie guzików),
• nauką trzymania sztucy,
• koordynacją obu rąk podczas zabaw manipulacyjnych,
• koordynacją ruchową.

Jeśli Twoje dziecko:

• ma wyraźnie obniżone lub podwyższone napięcie mięśniowe w obrębie kończyny górnej i/lub obręczy barkowej, ma zaburzenia kontroli wzrokowo-ruchowej,
• wykonuje czynności wymagające dużej precyzji zbyt wolno lub za szybko i niedbale,
• szybkość ruchów dziecka nie jest dostosowana do zadania,
• nie lubi dotykać nowych i różnorodnych faktur,
• domaga się zdecydowanego i mocnego ucisku dłoni np. siada na własnych dłoniach, bardzo mocno zaciska ręce na przedmiotach, uderza rękami w przedmioty o ostrych i wyraźnych fakturach (dostarcza sobie doznań proprioceptywnych)

DIAGNOZA I TERAPIA LOGOPEDYCZNA 

Diagnoza logopedyczna nie stanowi aktu jednorazowego. Kształtuje się ona przez wielokrotny, dłuższy kontakt z dzieckiem, jak również z jego opiekunami oraz specjalistami innych dziedzin (ortodontą, laryngologiem, foniatrą, psychologiem, pedagogiem).

Prawidłowo postawiona diagnoza stanowi podstawę do opracowania odpowiedniego programu terapii logopedycznej.

Przez terapię logopedyczną rozumiemy całość specyficznych, zamierzonych oddziaływań ukierunkowanych na usunięcie wszelkich zakłóceń procesu porozumiewania się (od prostych wad wymowy do niemożności mówienia włącznie). Oddziaływania te mają na celu:

• usuwanie zaburzeń mowy,
• przywracanie mowy, która się nie wykształciła,
• wyrównywanie opóźnień rozwoju mowy,
• wypracowanie odpowiedniego poziomu sprawności językowej,
• likwidację przyczyn i skutków pierwotnych oraz wtórnych, do których zalicza się zarówno psychologiczne jak i pedagogiczne konsekwencje zaburzeń mowy.

 

PROCEDURA UDZIELANIA POMOCY PSYCHOLOGICZNO-PEDAGOGICZNEJ W MIEJSKIM PRZEDSZKOLU Z ODDZIAŁAMI INTEGRACYJNYMI NR 2 W LĘDZINACH

Podstawa prawna:

Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z 30 kwietnia 2013r. w sprawie zasad udzielania i organizacji pomocy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach (Dz. U .z 2013 r. poz. 532)

Cel procedury

Opis toku i zasad postępowania w celu zapewnienia prawidłowego udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej dzieciom uczęszczającym do przedszkola.

 

1. Koordynowanie udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej dyrektor powierza wyznaczonemu nauczycielowi
2. Pomoc psychologiczno-pedagogiczna udzielana jest z inicjatywy:

• Rodziców dziecka
• Dyrektora
• Nauczyciela
• Specjalisty zatrudnionego w przedszkolu
• Pielęgniarki
• Pomocy nauczyciela
• Pracownika socjalnego
• Asystenta rodziny
• Kuratora sądowego

3. Pomoc psychologiczno-pedagogiczna udzielana dziecku w przedszkolu wynika w szczególności z :

• Niepełnosprawności
• Niedostosowania społecznego
• Zagrożenia niedostosowaniem społecznym
• Szczególnych uzdolnień
• Specyficznych trudności w uczeniu się
• Zaburzeń komunikacji językowej
• Choroby przewlekłej
• Sytuacji kryzysowych lub traumatycznych
• Niepowodzeń edukacyjnych
• Zaniedbań środowiskowych związanych z sytuacją bytową dziecka i jego rodziny, sposobem spędzania czasu wolnego, kontaktami środowiskowymi
• Trudności adaptacyjnych związanych z różnicami kulturowymi lub ze zmianą środowiska edukacyjnego, w tym związanych z wcześniejszym kształceniem za granicą

4. Zadaniem nauczycieli i specjalistów jest rozpoznanie indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych dzieci uczęszczających do przedszkola, w tym zainteresowań i uzdolnień
5.  W przypadku stwierdzenia, że dziecko wymaga objęcia pomocą psychologiczno-pedagogiczną, nauczyciele i specjaliści niezwłocznie udzielają dziecku tej pomocy w trakcie bieżącej pracy i informują dyrektora przedszkola.
6. Koordynator planując udzielanie pomocy psychologiczno-pedagogicznej, współpracuje z rodzicami dziecka, nauczycielami, specjalistami prowadzącymi zajęcia z dzieckiem oraz poradnią lub innymi osobami w zależności od potrzeb
7. Pomoc psychologiczno-pedagogiczna udzielana jest w przedszkolu w trakcie bieżącej pracy z dzieckiem oraz w formie:

• Zajęć rozwijających uzdolnienia
• Zajęć korekcyjno-kompensacyjnych
• Zajęć logopedycznych
• Zajęć terapeutycznych
• Zajęć socjoterapeutycznych
• Porad i konsultacji

8. W przypadku stwierdzenia, że konieczne jest objęcie dziecka pomocą psychologiczno-pedagogiczną, dyrektor ustala formę udzielania pomocy, okres jej udzielania oraz wymiar godzin, w którym poszczególne formy pomocy będą realizowane.
9. Korzystanie z pomocy psychologiczno-pedagogicznej jest dobrowolne i nieodpłatne.
10. O potrzebie objęcia dziecka pomocą psychologiczno-pedagogiczną, formach, okresie udzielania pomocy oraz wymiarze godzin informuje się rodziców dziecka w formie pisemnej. (załącznik nr 1)
11. Rodzice wyrażają pisemną zgodę na udzielanie pomocy psychologiczno-pedagogicznej dziecku.
12. Osoby udzielające pomocy psychologiczno-pedagogicznej planują pracę z dziećmi poprzez opracowanie programu pracy indywidualnej lub grupowej oraz dostosowanie wymagań poprzez modyfikację programów.
13. Nauczyciele udzielają pomocy psychologiczno-pedagogicznej dzieciom o obniżonej sprawności manualnej, z zaburzeniami percepcji wzrokowej i koordynacji wzrokowo-ruchowej. Pracują również indywidualnie, w ramach swoich kompetencji, z dziećmi
     o specyficznych potrzebach edukacyjnych, objętymi pomocą specjalistów we współpracy z tymi specjalistami.
14. Pomoc psychologiczno-pedagogiczną nauczyciele planują oraz dokumentują tworząc indywidualne lub grupowe programy wspomagania i korygowania rozwoju.
15. Specjaliści udzielają pomocy psychologiczno-pedagogicznej, program pracy oraz jego realizację na poszczególnych zajęciach wpisują do dziennika zajęć specjalistycznych.
16. W przypadku dziecka posiadającego orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego dyrektor powołuje zespół do udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej  i wyznacza koordynatora.
17. Zespół opracowuje indywidualny program edukacyjno-terapeutyczny uwzględniający zalecenia zawarte w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego oraz dostosowany do indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych dziecka.
18. Indywidualny program edukacyjno-terapeutyczny zawiera:

• Zakres dostosowania wymagań edukacyjnych wynikających z programu nauczania do indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych dziecka;
• Rodzaj i zakres zintegrowanych działań nauczycieli i specjalistów prowadzących zajęcia z dzieckiem
• Formy i metody pracy z dzieckiem
• Formy, sposoby i okres udzielania dziecku pomocy psychologiczno-pedagogicznej oraz wymiar godzin , w których poszczególne formy pomocy będą realizowane , ustalone przez dyrektora przedszkola
• Działania wspierające rodziców dziecka oraz zakres współdziałania z poradniami specjalistycznymi , placówkami doskonalenia nauczycieli, organizacjami pozarządowymi oraz innymi instytucjami działającymi na rzecz rodziny i dzieci
• Zakres współpracy nauczycieli i specjalistów z rodzicami dziecka

19. Nauczyciele i specjaliści udzielają pomocy psychologiczno-pedagogicznej dokonując oceny postępów dziecka w odniesieniu do prowadzonych zajęć oraz formułują wnioski do dalszej pracy  dwa razy do roku i zapoznają z nimi rodziców dziecka.