Grupa IX

• • • Lwiątka to my!
    • Aktualności
    • Rodzice poczytajcie

• • • Rodzice poczytajcie

    • Terapia SI- czym ona jest?

       

      Każdy z nas nieświadomie i automatycznie doświadcza procesu integracji sensorycznej. Są to wszelkiego rodzaju reakcje, działania odnoszące się do danej sytuacji, której jesteśmy odbiorcami. Nie zastanawiamy się nad tym dlaczego tak się zachowujemy, gdyż mózg reaguje podświadomie. Pojęcie integracji można rozumieć jako scalanie, łączenie pewnych składowych w całość. Jej składowymi są odbierane przez człowieka bodźce, dochodzą one z różnych źródeł, a my odczuwamy je poprzez różne drogi. Tymi drogami są właśnie prawidłowo funkcjonujące zmysły dotyku, wzroku, słuchu, smaku, równowagi. To właśnie nad tymi aspektami skupia się integracja sensoryczna.

       

      Założenia opierają się na:

      - plastyczności neuronalnej, czyli zdolności mózgu do zmiany. Okres, w którym dziecko przyswaja największą ilość informacji to właśnie wiek przedszkolny i wczesnoszkolny. Można odpowiednio sterować bodźcami dopływającymi do ciała dziecka w taki sposób, by mogło ono prawidłowo na nie reagować. Istnieje wiele czynników, które mogą wpływać na elastyczność mózgu, ale najważniejszym są chęci dziecka do współpracy. Duże znaczenie mają także warunki środowiskowe, wychowawcze, które mogą pomóc dziecku w realizacji zadań, ale mogą działać odwrotnie, zakłócając cały przebieg terapii.

      - sekwencyjnym rozwoju procesów integracji sensorycznej. Skupiają się wokół wcześniej odebranych już doświadczeń. Dziecko będąc uczestnikiem danej sytuacji zna już bodziec oraz swoją reakcję. Sekwencja polega na rozbudowywaniu innych możliwości zareagowania na dane wrażenie zmysłowe. Podstawą jest pierwotna reakcja, natomiast w przyszłości dziecko może nauczyć się bardziej złożonych oddziaływań.

      - reakcjach adaptacyjnych, które łączą się z sekwencyjnością w taki sposób, gdyż są to działania podjęte przez dziecko na bodźce zewnętrzne, środowiskowe. Wszelkie prawidłowe reakcje dziecka wymagają odpowiedniej pracy mózgu oraz jego integralności.

       

      Zaburzenia natury sensorycznej umiejscowione są przede wszystkim w mózgu. To on poprzez swoje nieprawidłowe działanie dostarcza dziecku błędnych, czy mylnych informacji odnoszących się do danej sytuacji lub przedmiotu. Bodźce dostarczane dziecku różnymi drogami zmysłowymi zostają źle interpretowane przez co dziecko ma problemy z prawidłowym zaadaptowaniem się, dostosowaniem prawidłowej reakcji. Tworzy się błędny obraz świata oraz samego siebie. Pojawić się mogą również problemy z odbiorem komunikatów werbalnych i niewerbalnych. Zachowanie dziecka może wydawać się dziwne- może ono być nadmiernie rozdrażnione, a z drugiej strony pasywne w odbiorze informacji. Ogromny wpływ na powstawanie zaburzeń integracji sensorycznej mają czynniki genetyczne, czy wcześniactwo. Zdarzają się też sytuacje, gdy podczas ciąży matka dozna jakiegoś urazu co może negatywnie wpłynąć na rozwój dziecka. Problemem stają się też często wizyty w szpitalach oraz kontakt z substancjami toksycznymi. 

       

      Terapia integracji sensorycznej winna być oparta na zainteresowaniach dziecka, tym czym ono się lubuje, dlatego tak istotny jest aspekt poznania dziecka. Należy pamiętać, że każde z nich jest indywidualnością i wszelkie działania powinny być starannie dopasowane do jego możliwości, zainteresowań i potrzeb. Współpraca rodziców z terapeutami jest nieodzownym elementem terapii, ponieważ to właśnie otrzymane od dorosłych informacje pozwalają na ukierunkowanie własnych aktywności na pracę z dzieckiem.  Nie nalezy się bać, konsultować, gdyż to właśnie poczatkowe okresy rozwoju dziecka są kluczowe, a sama nasza reakcja pozwoli zniwelować lub ograniczyć pewnie trudności.

       

      Źródło: opracowanie własne