• Psycholog 

      mgr Anna Uryzaj

      Zapraszam na konsultację we wtorki i czwartki między godziną 14 a 14.30. Proszę o wcześniejsze umówienie się.

      • Jak skutecznie wspierać rozwój dziecka?

        Rodzicu! 

        Wspomaganie rozwoju dziecka może się odbywać przy okazji każdej codziennej czynności, może być czasem przyjemnej zabawy, śmiechu, radości.

        Wystarczy spełnić kilka warunków – szanować dziecko i jego nastrój, nie wymagać postępów „tu i teraz”, nie wywierać presji na dziecku, a przede wszystkim wierzyć w to, że to, co się robi ma sens i samemu czerpać z tego przyjemność! 😍

        Pamiętaj więc o tym, aby:

        • to, co robisz, było dla dziecka zabawą
        • dostosować trudność zadań do możliwości dziecka (zadania nie powinny być ani zbyt łatwe, ani zbyt trudne)
        • nigdy nie zmuszać dziecka do wybranej przez siebie aktywności
        • korzystać z pomysłów dziecka na urozmaicenie rożnych aktywności
        • wplatać aktywności wspomagające rozwój w codzienne, naturalne czynności
        • traktować dziecko i jego potrzeby z szacunkiem
        • zwracać uwagę na kondycję fizyczną i psychiczną dziecka oraz zaniechać pracy, gdy jest ono chore czy zmęczone
        • nie robić mu “sprawdzianów” z tego, jaki postęp osiągnęło
        • zarażać dziecko swoimi pasjami
        • budować w dziecku motywację wewnętrzną do pracy
        • wykazywać entuzjazm dla swoich działań
        • wierzyć w sens swoich działań
        • nie zrażać się początkowymi niepowodzeniami
        • zachować regularność w pracy z dzieckiem
        • powtarzać proponowane ćwiczenia
        • dać dziecku czas na opanowanie nowych umiejętności
        • nie traktować nowych zajęć jako kolejnych obowiązków
        • dbać o siebie i swoje potrzeby

        Post powstał na podstawie treści książki Natalii i Krzysztofa Minge pt. “Jak wspierać rozwój dziecka? Gry i zabawy rozwijające zdolności” wydanej przez Wydawnictwo Samo Sedno. Polecam Wam jej lekturę!

         

        Jak pomóc dziecku podejmować wyzwania?

        Lubimy uczyć się i rozwijać. Niekiedy jednak zadania, przed którymi stajemy, wydają nam się za trudne, ich realizacja zbyt długotrwała, a lęk przed porażką paraliżuje nasze działania. Do tego dochodzi wszechobecna rywalizacja, nacisk na wygraną, osiągnięcie sukcesu, ocena innych ludzi…

        Co my, jako rodzice i nauczyciele możemy zrobić, by pomóc dziecku w podejmowaniu wyzwań i osiąganiu celów w nurcie zdrowej rywalizacji?

        Podejmowanie wyzwań to:

        • wyznaczenie celu i zastanowienie się, z jakich małych kroków, działań składa się jego osiągnięcie
        • zastanowienie się nad motywacją działania – po co to robię, co mi to da, jakie osiągnę korzyści
        • zastanowienie się nad najefektywniejszym sposobem nauki, przyswajania wiedzy – wybranie najskuteczniejszego z nich przyspieszy i uprzyjemni osiąganie celów
        • zastanowienie się nad swoimi mocnymi i słabymi stronami i nad tym, jak mogą pomóc lub przeszkodzić w realizacji celu
        • próbowanie, nawet jeśli coś wyjdzie niedoskonale
        • umiejętność proszenia o pomoc osoby bardziej kompetentne
        • czerpanie przykładów z życia innych osób – jak innym udało się dokonać tego, co planuję zrobić
        • cieszenie się małymi sukcesami, nagradzanie siebie za postępy
        • przypominanie sobie o innych sytuacjach, kiedy nie byliśmy pewni rezultatu, a udało się nam osiągnąć cel

         

        Jak nauczyć dziecko radzenia sobie z porażką? 

        Nikt z nas nie ucieknie przed wyzwaniami, trudnymi sytuacjami w swoim życiu, lękiem przed porażką, dzieci również. Pomóż im radzić sobie w takich okolicznościach, a nie wyręczaj czy chroń przed nimi!

        Wpis powstał na podstawie lektury książek: Peyton Curley “Nastawienie na rozwój” i Amy Nasamran “Moje niepokoje”, wydanych przez GWP Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.

        Ponoszenie porażki, przegrywanie to naturalne przeżycia w kontaktach międzyludzkich. Przedszkolaki rozwojowo mają trudności w radzeniu sobie z tym, że nie zawsze są pierwsze. Zadaniem rodziców i nauczycieli jest nauczenie ich, że przegrana nie oznacza bycia gorszym, mniej wartościowym. Warto towarzyszyć maluchom w przeżywaniu nieprzyjemnych emocji z tym związanych, a nie nadmiernie ochraniać przed tego typu doświadczeniami.

        Rodzic może:

        • wysłuchać, pomóc nazwać emocje dziecka oraz znaleźć dla nich ujście
          Dzieci mogą odczuwać smutek, złość, lęk, mogą krzyczeć, bić, rzucać przedmiotami, obrażać się. Zadaniem rodzica jest akceptacja i nazwanie uczuć dziecka, pomoc w znalezieniu dla nich ujścia, odkrycie potrzeby, która nie została zaspokojona.
        • nie oceniać dziecka, nie wyśmiewać, nie porównywać do innych
          Warto docenić wysiłek dziecka, podkreślić pozytywne elementy sytuacji.
        • pomóc znaleźć przyczynę niepowodzenia
          Gdy emocje opadną, warto zastanowić się nad przyczyną porażki. Co poszło nie tak? Co można poprawić? Starajmy się, by dziecko samo doszło do rozwiązania, nie podsuwajmy mu gotowych pomysłów.
        • być przykładem radzenia sobie z porażką
          Dziecko obserwuje, jak rodzic zachowuje się w sytuacji porażki. Czy potrafi pogratulować wygranemu? Jakie emocje odczuwa i co robi pod ich wpływem? Czy okazuje radość ze wspólnej zabawy? Warto też opowiedzieć dziecku o swoich porażkach i jak sobie z nimi poradziliśmy.
        • zapewnić, że porażka to naturalny etap każdej rywalizacji
          To naturalne, że nie zawsze jesteśmy pierwsi. Ale przegrana nie oznacza braku sukcesu. Za zwycięstwo można uznać samo zgłoszenie się do rywalizacji, pokonanie lęku, pobicie swojego rekordu.
        • wzmacniać poczucie wartości dziecka
          Kluczem jest akceptacja dziecka i zapewnienie mu poczucia bezpieczeństwa, a także stawianie przed nim wymagań adekwatnych do jego możliwości, zainteresowanie jego sprawami.
        • stwarzać sytuacje, w których dziecko w bezpiecznych warunkach nauczy się radzić sobie z porażką
          Pomogą w tym gry planszowe, zabawy typu “siłowanki”, organizacja zawodów sportowych, bajki terapeutyczne.

        Jak pomóc dziecku w radzeniu sobie z zazdrością?

        Zazdrość to emocjonalny dyskomfort i poczucie frustracji, gdy jakaś osoba posiada coś (rzecz, cechę, umiejętność), czego nam brakuje. Zazdrość może pojawić się także w sytuacji, kiedy obawiamy się, że coś stracimy lub jakaś nasza potrzeba przestanie być zaspokajana.

        Dziecięca zazdrość pojawia się najczęściej wtedy, gdy rodzina powiększa się o nowego członka (małe dziecko, nowy partner rodzica). Ale dziecko bywa również zazdrosne o przywileje, zabawki, sposób traktowania rodzeństwa.

        Zazdrość może działać destrukcyjnie, ale może również motywować do działania (do rozwoju, nabywania nowych umiejętności itp.)!

        ZACHOWANIA DZIECKA ZAZDROSNEGO

        • smutek, poczucie odrzucenia
        • złość, zachowania agresywne, niszczenie cudzej własności
        • robienie innym przykrości, mówienie niemiłych rzeczy
        • częste zmiany nastroju
        • zachowania charakterystyczne dla wcześniejszych faz rozwoju (mniejsza samodzielność, prośby o pomoc lub wyręczanie w codziennych czynnościach, moczenie nocne, dziecinny sposób zachowania i mówienia itp.)
        • mówienie o tym, że jest niekochane, nic nie warte, gorsze
        • mniejszy apetyt
        • obwinianie innych, usprawiedliwianie siebie

        JAK POMÓC DZIECKU PORADZIĆ SOBIE Z ZAZDROŚCIĄ?

        • Nie reaguj złością na dziecięcą zazdrość, nie obwiniaj dziecka za to uczucie.
        • Pomóż dziecku zrozumieć i zaakceptować jego uczucia.
        • Okazuj dziecku pozytywne uczucia – przytulaj, całuj, praw komplementy, spędzaj z nim czas sam na sam.
        • Buduj poczucie własnej wartości u dziecka.
        • Nie porównuj dziecka do jego rówieśników.
        • Pozwalaj mu na porażki, doceniaj wysiłek włożony w wykonanie danego zadania.
        • Ucz współpracy, pomagania sobie nawzajem.
        • Zachęcaj do rozwoju, próbowania nowych rzeczy, nauki nowych umiejętności.
        • Praktykuj wdzięczność.
        • Modeluj odpowiednie zachowania, podpowiadaj, jak można się w danej sytuacji zachować.

        Nie pójdę! Nie chcę! Nie zrobię!”

        Kto z rodziców, ale i terapeutów nie słyszał tych słów z ust dziecka… Padają one wtedy, gdy maluch nie chce iść do przedszkola, na zajęcia terapeutyczne, gdy nie chce pojechać odwiedzić gości albo wywiązać się ze swoich obowiązków. Zazwyczaj towarzyszą im silne emocje i oporowe zachowania. Co wtedy zrobić?

        Wiem doskonale, że celem wychowania jest m.in. nauczenie dziecka sumienności i odpowiedzialności, wywiązywania się ze swoich obowiązków, dotrzymywania umów. Jako dorośli boimy się też często, że gdy raz dziecku odpuścimy, ono to zapamięta i już zawsze będzie próbowało naruszyć zasady i granice.

        ALE:

        ❤️ Dziecko ma też swoje uczucia, może być w różnej kondycji psychofizycznej, może mieć gorszy dzień i uważam, że należy wziąć to pod uwagę. My, dorośli, też czasem idziemy na L4, bierzemy urlop na żądanie, informujemy współpracowników czy pracodawcę, że gorzej się czujemy. Czemu mamy odmawiać tego prawa dziecku?

        ❤️ Rozmowa i negocjowanie z dzieckiem w takiej sytuacji to uczenie go kompetencji społecznych – mówienia, argumentowania, słuchania, mówienia o swoich uczuciach i potrzebach. Jeśli dodatkowo ustalicie jakąś zasadę („Dobrze, teraz możesz dokończyć zabawę, a sprzątniesz pokój po południu.”) maluch uczy się odpowiedzialności, przestrzegania umów.

        ❤️ To, że wsłuchamy się w potrzeby i zdanie dziecka może być dla niego ciekawym, nowym doświadczeniem – ktoś właśnie uszanował jego uczucia, dorosły wziął pod uwagę jego punkt widzenia, nie zmusza do niczego, negocjuje, pyta. Buduje to jego poczucie własnej wartości.

        Co zatem zrobić, gdy słyszymy „Nie pójdę! Nie chcę! Nie zrobię!”? To zależy 🙂 Nie ma gotowej odpowiedzi na to pytanie. Na pewno zamiast wściekać się na zachowanie i emocje dziecka, warto zapytać je o powód odmowy. Kiedy go poznamy, możemy zaspokoić potrzebę malucha, zaproponować jakiś kompromis, renegocjować zasadę itd. – w zależności od sytuacji.

        Dodam, że dokładnie tak samo robię, gdy dziecko czasami nie chce uczestniczyć w zajęciach terapeutycznych – pytam o powód odmowy, a potem decyduję, co zrobić. Są sytuacje, kiedy zmieniam harmonogram („Dobrze, możesz teraz nie iść, ale przyjdę po Ciebie po obiedzie.”) albo uwzględniam potrzeby dziecka („Chciałeś teraz budować z klocków? To może weźmiemy klocki do gabinetu?”), ale niekiedy nie mogę sobie na to pozwolić. Nie ma jednego, przyjętego sposobu rozwiązania takich kwestii. Trzeba je rozpatrywać indywidualnie, ale zawsze z szacunkiem do potrzeb i uczuć małego człowieka!